اتوماسیون خانگی

اتوماسیون خانگی به عنوان سیستمی نوظهور و در حال گسترش ،اصولا متوجه ساختمان هایی است که کنترل انحصاری آن ها در دست مالک شخصی و مطابق با نظر و سلیقه ی اوست،مثال بارز آن ساختمان با کاربری شخصی مانند ساختمان های مسکونی ،واحدهای تجاری و اداری یک مجتمع تجاری بلند مرتبه است.

این سیستم در پایین ترین سطح خود میتواند ناظر به همه ی خدمات و محصولاتی باشد که بدون دخالت مالک ، سناریوی از پیش تعریف شده ای را در سیستم اجرا می‌کنند.کنترل از راه دور وسایل خانگی نیز بخشی از سیستم اتوماسیون خانگی محسوب می‌شود.ساختمان های دارای این فناوری ها را “خانه  هوشمند” می نامند.

اتوماسیون خانگی شامل کنترل و مکانیزه کردن روشنایی،تهویه،پرده ها و امنیت است. همه این موارد از راه پنل های نصب شدنی روی دیوار،از داخل واحد، به صورت محلی یا از راه دور به وسیله ی اینترنت یا تلفن هدایت می شوند.

از لحاظ تاریخی مفهوم ساختمان هوشمند سابقه ی کوتاهی دارد. تعاریف ابتدایی در اوایل دهه ی 1980 میلادی ارائه شده و به مرور زمان در کنار پیشرفت روز افزون فناوری و همچنین تغییر نیازهای زیست محیطی متحول شده است. ساختمان های هوشمند عملکردشان به صورت خودکار کنترل می شود و توان پاسخگویی را به نیازهای در حال تغییر در داخل و محیط پیرامون ساختمان دارند.

به طور کلی ساختمانی هوشمند است که بتواند:

• شرایطی بهینه برای ارتباط چهار مولفه اصلی ساختمان (ساختار،سیستم‌ها،سرویس‌ها و مدیریت) را فراهم نماید.
• با حداقل هزینه به شکل موثر از منابع موجود استفاده کند.
• با تدارک دیدن شرایط مناسب محیط داخلی،میزان بهره‌وری افراد ساکن در ساختمان را افزایش دهد.

بنابراین یک ساختمان هوشمند باید شرایط داخلی ساختمان را از نظر راحتی ، آسایش و ایمنی به شکل مناسب برای ساکنان مهیا کند ، با توجه به سازگاری در طول چرخه ی عمر ساختمان ، از نظر زیست محیطی و مصرف منابع توانایی حفاظت از زمین و کمک به نسل آینده را داشته باشد و همچنین از لحاظ اقتصادی ،ارزش افزوده ای را برای مالکان و ساکنان آن فراهم آورد.